गुरूंच्या सान्निध्यात

 पु.श्री.गोंदवलेकर महाराजांचे शिष्य श्री.कोठेकर साधनेला बसले होते. त्या अवस्थेत त्यांनी प्राण सहस्रद्ल कमलापर्यंत आणून ठेविले होते व त्यांची इच्छा होती आपला प्राण बाहेर काढून शरीर तटस्थ पणाने बघावे. (पु.दत्ताभैयाच्या म्हणण्या प्रमाणे हे गेल्या जन्मी योगी होते ) परंतु त्यांना शब्द ऐकू आले बेटा सद्गुरू जवळ असल्या शिवाय हे करू नकोस तू तेथेच थांब.

 ते थांबले, पुढे काही दिवसांनी त्यांच्या मुलाला अपघात होऊन हात खूब खराब स्थितीत झाला व डॉक्टरांचे सांगण्याप्रमाणे हात कदाचित कापावा लागेल. ममत्वा मुळे त्यांना खूप दुःख झाले. ते श्री गोंदवलेकर महाराजांना म्हणाले त्याचे अजून पूर्ण आयुष्य जायचे आहे. त्याच्या ऐवजी माझा हात कापण्याची वेळ आली तरी चालेल. त्याच रात्री श्री महाराज त्यांच्या स्वप्नात आले. श्रीमहाराजांनी त्यांचा आत्मा बाहेर काढला व त्यांना विचारले सांग यातला तू कोण ? तुझे काय आहे ? त्या दिवसा पासून मुलाच्या दुखण्याचा विचार सोडून दिला.

 गुरूंच्या सान्निध्यात प्राण बाहेर काढून पुनः काढून पुनः आत ठेवण्याची इच्छाही पूर्ण झाली. श्री कोठेकर यांचा जपाचा वेग तासाला ५००० पडतो त्यांनी एका दिवसात एक लाख जप पूर्ण केला त्याला त्यांना २१.५ तास लागले. श्री.कोठेकर कविताही करीत. एकदा ते झोपेत कविता करत होते. ती त्यांच्या मुलाने लिहून काढली. त्यामध्ये नामसाधनेतील प्रगतीचे टप्पे दाखविले आहेत.