शरणागती

 श्रीराम समर्थ

               *शरणागतीचें पहिलें चिन्ह*

          नामस्मरण, सदाचरण, शुद्ध अंतःकरण आणि भगवंताला शरण अशीं नामसाधनेचीं चार महत्वाचीं अंगें आहेत. नामस्मरणाइतकेंच सदाचरणाला महत्व आहे. 

नामाचा अभ्यास करणाऱ्यानें माणुसकीला शोभेल असे वागायला हवें. त्याचे आचरण सर्व दृष्टींनीं नीतिधर्माला अनुसरून हवें. मनांत आलें तरी शरीरानें दुष्कर्म न होईल एवढी खबरदारी बाळगावी. दुसऱ्याला फसवून पैसा घेणें, अनिर्बंध कामवासाना भोगण्याच्या मागें लागणें, दुसऱ्याची उगीच निंदानालस्ती करणें, वाईट खाणें व पिणें आणि दुर्वाक्यें बोलणें या गोष्टी नामधारकानें सोडल्याशिवाय गत्यंतर नाहीं.

          तसेच एखाद्याच्या हातून विशेष पापकर्म घडलें असेल तर तें त्याने मनानें भगवंताला निवेदन करावें आणि तें पुन्हा आपल्याकडून घडणार नाहीं अशी खबरदारी बाळगावी. 

*नाम घेणारा मनुष्य अत्यंत सदाचरणीं पाहिजे. कारण नामात गुप्त असणारी भगवंताची शक्ति अंतःकरणांत प्रकट होण्यास विकारच आड येतात.*

           विकार वासनारूपानें व्यक्त होतात. प्रथमावस्थेमध्यें सामान्य मनुष्य आपल्या वासना भगंवंतावर लादतो. भगवंतानें त्या तृप्त केल्या तर त्याच्याशीं संबंध राखतो; नाहींतर तो तोडतो. 

*वासना पुर्ण करण्याच्या अनेक साधनांपैकीं भगवंत हे एक साधन समजलें जातें. नामाचा अभ्यास चालूं केल्यावर हें बरोबर नाहीं असें आपोआप कळूं लागतें. तरीपण वासना कांहींं सुटत नाहींत.* 

म्हणून येथेंं शिकण्याची गोष्ट अशी कीं, भगवंत आपला मालक आहे असे समजून आपल्या वासना तृप्त करण्याची प्रार्थना रोज त्याला करावी. 

*मागावयाचें तर भगवंतापाशींच मागावयाचें, तो देईल अगर न देईल, दिलें तर बरेंच झालें पण न दिलें तर त्याचाच नांवानें रडावें, कांहीं केल्या त्याला सोडूं नये  अशी वृत्ती शरणागतीचें पहिलें चिन्ह समजावें.* 

       

संदर्भः *नामसाधना हे त्यांचेच पुस्तक पान ४२*

संकलनः श्रीप्रसाद वामन महाजन